ภาพยนตร์เริ่มต้นด้วยการยอมรับแหล่งที่มาของแรงบันดาลใจด้านภาพ เราเห็นอัลเลนที่น่าอึดอัดติดอยู่ในรถราง (ซึ่งมาจากการเปิด“ 8 1/2 ” โดยมีMarcello Mastroianniติดอยู่ในรถยนต์) และแสงสีขาว – ดำที่รุนแรงและเสียงนาฬิกา แทร็กให้เราอ้างอิงถึงฝันร้ายที่เปิด “สตรอเบอร์รี่ป่า” ของ Ingmar Bergman ฉากเหล่านี้เป็นฉากที่อัลเลนคิดไว้หรือไม่? อาจ แต่ไม่ว่า; เขาตั้งใจให้“ Stardust Memories” เป็น“ 8 1/2” ของเขาอย่างชัดเจนและพัฒนาเป็นภาพเหมือนของการร้องเรียนของศิลปิน การดำเนินเรื่องส่วนใหญ่ของภาพยนตร์จะเน้นไปที่สองเรื่อง ครั้งแรกคือการสัมมนาภาพยนตร์สุดสัปดาห์ (มีรูปแบบชัดเจนหลังจากวันหยุดสุดสัปดาห์ของ Judith Crist ที่ Tarrytown, NY) ซึ่งตัวละคร Allen ได้รับเชิญ เรื่องที่สองเป็นเรื่องที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีความสัมพันธ์ที่รุนแรงของอัลเลนกับผู้หญิง วิชานี้ผสมผสานเข้ากับคำบ่นพื้นฐานของ ตัวละครWoody Allen ที่เราได้รู้จักและชื่นชอบและสามารถสรุปได้สั้น ๆ : ถ้าฉันมีชื่อเสียงและยอดเยี่ยมมากและทุกคนรักฉันแล้วทำไมไม่มีใครรักฉันเป็นพิเศษ?
ในงานสัมมนาภาพยนตร์ตัวละครอัลเลนถูกปิดล้อมโดยกลุ่มต่างๆตลอดเวลา พวกเขามาในทุกสไตล์ไม่ว่าจะเป็นเด็กสาวผู้น่าสมเพชที่ต้องการนอนกับเขาแฟน ๆ ที่ต้องการลายเซ็นของเขาแร้งวัฒนธรรมวันหยุดสุดสัปดาห์และคนที่ใช้เวลาทั้งหมดในงานหนึ่งเพื่อโปรโมตงานถัดไปที่พวกเขาเข้าร่วม อัลเลนตัดสินใจได้เร็วด้วยการถ่ายภาพสิ่งมีชีวิตที่โชคร้ายเหล่านี้ในระยะใกล้ด้วยเลนส์มุมกว้างที่ทำให้พวกมันดูเหมือนดาวอังคารที่มีจมูกใหญ่ พวกเขากลายเป็นฝันร้ายการบุกรุกความเป็นส่วนตัวไม่หยุดหย่อนเสียงร้องโหยหวนของผู้คนที่การยกย่องศิลปินเป็นการเรียกร้องความสนใจ
ดียกเว้นว่าอัลเลนจะพูดอะไรเกี่ยวกับพวกเขาอีก? ไม่มีอะไร ในภาพยนตร์เรื่องเฟลลินีผู้กำกับ – ฮีโร่ถูกรายล้อมไปด้วยผู้ประสานงานผู้ร่วมธุรกิจจะเป็นผู้ทำงานร่วมกันภรรยาเมียน้อยเพื่อนเก่าซึ่งทุกคนเรียกร้องให้มนุษยชาติของเขา ในภาพอัลเลนไม่มีความลึกซึ้งไม่มีบริบทส่วนตัว: พวกเขาโทรตามเวลาของเขาเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นตัวละคร Fellini อย่างน้อยก็พยายามสร้างบางสิ่งบางอย่างเพื่อก่อกวนสมองที่มีตราสัญลักษณ์ของเขาในการคิดที่อ่อนแอ แต่ตัวละครอัลเลนแสดงออกเพียงความอ่อนแอสิ้นหวังความไม่แน่นอนความท้อแท้ ตลอดทั้งเรื่องนี้อัลเลนยังคงพูดถึงโรคภัยพิบัติความโชคร้ายที่เกิดขึ้นแม้จะประสบความสำเร็จมากที่สุดก็ตาม ใช่ แต่นั่นคือสิ่งที่ศิลปินมีไว้เพื่อปลดปล่อยจินตนาการความสุขและความเชื่อมั่นของพวกเขาให้กลายเป็นความเงียบงัน ขออภัยหากฉันถูกพาไปเล็กน้อย “ Stardust Memories” สร้างแรงบันดาลใจให้กับความขุ่นมัวแบบนั้นได้เพราะเป็นภาพยนตร์เรื่องแรกของ Woody Allen ที่ความอ่อนแอกลายเป็นสถานการณ์แทนที่จะเป็นปัญหา นี่คือหนังเกี่ยวกับผู้ชายที่ยอมแพ้ ความสัมพันธ์ของเขากับผู้หญิงแสดงให้เห็นว่า หลังจากผู้หญิงมหัศจรรย์และซับซ้อนใน “Annie Hall ” และแมนฮัตตันใน“ Stardust Memories” เราได้รับปริศนามากมายและเราไม่เคยรู้สึกเลยว่า Allen กำลังเชื่อมต่อกับพวกเขา ผู้หญิงเหล่านี้ไม่ได้แสดงถึงความสัมพันธ์ที่ล้มเหลว แต่เป็นตัวแทนของการเดินผ่าน Woody Allen ชื่นชอบดนตรีแจ๊สและดนตรียอดนิยมของอเมริกามาโดยตลอด มีอยู่มากมายใน“ Stardust Memories” แต่มันไม่ได้ขยายหรือแสดงฉากในครั้งนี้ที่ขโมยมันไป มีฉากหนึ่งที่อัลเลนจำได้ว่าช่วงเช้าฤดูใบไม้ผลิที่แสนวิเศษใช้เวลาร่วมกับอดีตรัก ( ชาร์ล็อตต์แรมปลิ้ง ) และวิธีที่เขามองขึ้นไปในอพาร์ทเมนต์ของเขาเพื่อพบเธอที่นั่นและช่วงเวลาหนึ่งก็รู้สึกว่าชีวิตสมบูรณ์แบบ ขณะที่อัลเลนแสดงให้เห็นช่วงเวลานั้นหลุยส์อาร์มสตรองร้องเพลง “ละอองดาว” บนซาวด์แทร็กและมีบางอย่างเกิดขึ้นซึ่งไม่ควรให้เกิดขึ้น เราพบว่าความสนใจของเราเกือบทั้งหมดเกี่ยวกับการใช้ถ้อยคำแจ๊สที่หลวม ๆ ของอาร์มสตรอง
“ Stardust Memories” คือความผิดหวัง มันต้องใช้ความคิดที่ใหญ่กว่านี้การจัดระเบียบบางอย่างเพื่อดึงฉากที่เลวร้ายและคร่ำครวญเหล่านี้เข้าด้วยกันและทำให้พวกเขานำไปสู่ที่ไหนสักแห่ง